
{"pt":"
O dia amanhecia naquele tom que eu tanto gostava de olhar. E pela janela do nosso quarto antevi que teríamos um dia luminoso. Já se ouvia movimento pela nossa casa e a Jacinta já estava à porta à minha espera. Já me tinha chamado umas três vezes: <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span>“Anda Francisco! Estamos atrasados! A Lúcia espera-nos!” <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span>Tínhamo-nos aventurado no pastoreio com a nossa prima fazia há muito pouco tempo. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
Chegamos ali, ao cimo da encosta da Cova da Iria. Não demorou um minuto até percebermos que era o lugar ideal para desfrutarmos da presença uns dos outros, enquanto o rebanho se saciava.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
De repente vimos como que um relâmpago. Com medo que viesse trovoada, começamos a descer.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
Descemos e Ela desceu também. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
“Que Senhora tão linda! Que Senhora tão linda!” MIL I, 45<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Parece que ainda ouço a Jacinta durante todo o caminho de regresso a casa.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
A mulher mais brilhante que o Sol<\/span><\/i>. Para mim, ainda escondida.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
Vi-as ajoelharem-se... repeti o gesto como quem confia nos gestos dos amigos.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
“Reza as contas, Francisco!”<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span> Percebi nas palavras da minha prima que as contas guardadas no bolso do meu casaco eram o “remédio” para os meus olhos.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Agarrei no meu rosário e comecei a desfiá-lo. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
Que Luz. Que rosto. Que olhar tão delicado. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
E ficou-se ali, tão perto, que ficávamos dentro da luz que trazia.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
(A metro e meio ou algo assim)<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
Falava. Falava, que eu bem via os lábios mexerem-se.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Falava mas... Não souberam os meus ouvidos o som da sua voz. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
-imagem-<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
Este foi um dos mistérios da minha vida. Mas entreguei. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Olho para ti. És como eu.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
Não ouvi mas nem por isso me achei menor.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Não ouvi mas nem por isso pus em causa a Deus e a sua bondade.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Não entendi, mas sabes, "a mim que me importa" MIL I, 136. A estes mistérios e a outros encontro para eles a paz e serenidade em Deus.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span> "Gosto tanto de pensar em Deus!"<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
‘Não ouvir’ foi o Isaac que o Senhor me pediu. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Confiei e recebi.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Ouvir<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Como se escuta o silêncio?<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
No exercício filial<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
que faz do olhar a gramática da entrega.<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Cerrem-se os ouvidos<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
e o olhar falará da Luz<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
num caleidoscópio de cor.<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Cerrem-se os ouvidos <\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
e eu oiça a dança do coração<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
na festa da visitação.<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
2. (casa)<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
-Imagem-<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Desde que A vi os dias nunca mais foram iguais. Ganharam um sentido novo. Treze parecia-me agora ser o início do mês e a espera pela Sua nova visita era o modo de também amar a Deus, dentro do tempo <\/i>(cf. Daniel Faria). E esperávamos ansiosos...<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
A nossa casa que era outrora o meu tudo, <\/i>começou cada vez mais a ser lugar de passagem. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Lembro-me tão bem daquele agosto de dezassete, quando nos levaram para a prisão. Creio que foi aí que o meu coração mais firmemente ganhou raízes na casa do Pai. A minha irmã Jacinta chorava com saudades da mãe. Mas eu não sabia como era mas o meu coração dizia: “A Mãe, se não a tornarmos a ver, paciência! Oferecemos pela conversão dos pecadores. O pior é se Nossa Senhora não volta mais! Isso é que mais me custa! Mas também o ofereço pelos pecadores.” MIL I, 147 Tinha tantas saudades d’Ela!<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
«O que seria se soubessem o que Nossa Senhora nos mostrou em Deus». MIL I, 144<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Na casa do meu Pai há muitas moradas<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
e uma porta aberta.<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Quem está à porta<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
entre sem bater, <\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
que a festa é para sempre,<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
banho suave de luz <\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
num entardecer sem ocaso.<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
3. (sozinho)<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
As serras da nossa terra. Como gostávamos de as contemplar. E cantávamos e dançávamos juntos. Os três. Cantávamos, em coro, “as alegrias da Serra” como gostava de dizer a Lúcia! E tantas vezes agarrava do meu pífaro e tocava com o eco a prolongar. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Mas do que eu mais gostava... Sim, do que eu mais gostava era de “rezar sozinho”.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
- imagem - <\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
A minha irmã e a minha prima lá me chamavam: “Francisco, não queres vir?” Mas o “não” era a resposta que ditava o meu coração. “Deixem-me estar sozinho”. Levantava o braço e mostrava as contas: esse lugar de intimidade constante.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Do penedo contemplava a bela criação: a cor no silêncio. E pensava em Deus... Pensava-o triste por causa de tantos pecados! Se eu fosse capaz de Lhe dar alegria ! <\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Pode-se estar acompanhado na solidão?<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Se o eterno é hoje<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
e o descanso mapeia o paraíso<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
com as contas da amizade,<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
a solidão é lugar onde vou<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
encontrar<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
quem a povoa o meu silêncio<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
desde a alvorada do meu ser.<\/span><\/span><\/i><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
Cânticos !<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
<\/p>\r\n\r\n
4. (com o pássaro)<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Os passarinhos.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
- imagem - <\/i> <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Como me alegrava ao vê-los voar para o cimo das árvores, com o papinho cheio, a cantar<\/i>. Uma chilreada que eu tentava imitar, fazendo coro com eles.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Nem dava conta de o tempo passar ao contemplá-los, ao vê-los bater as asas, no recolher ao ninho. Tudo encantador. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
Roubarem-lhes os ninhos, prendê-los ou apanhá-los como vi fazer uma vez.. isso entristecia-me! Cheguei a dar 2 vinténs a um rapaz que me pediu em troca pelo passarinho. Poder ‘deixar ir’, em liberdade, é a maior alegria. <\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n
“Ganhamos tanto, quando estamos dispostos a perder”.<\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/span><\/p>\r\n\r\n