Fechar close
(Pressione Enter para pesquisar)
background

Liturgia Godzin

20 lutego 

 

Święty Franciszek i święta Hiacynta Marto 

 

Franciszek Marto urodził się w miejscowości Aljustrel, w parafii Fatima, 11 czerwca 1908 r. Jego siostra Hiacynta Marto urodziła się w tej samej miejscowości 11 marca 1910 r. Wychowując się w ubogiej rodzinie poznali Boga i Matkę Boską, i nauczyli się Ich wielbić. W 1916 r. trzy razy widzieli Anioła, a w 1917 r. sześć razy Najświętszą Dziewicę Maryję, którzy wzywali ich do modlitwy i pokuty za odkupienie grzechów, aby uzyskać nawrócenie grzeszników i pokój na świecie. Oboje chcieli natychmiast i ze wszystkich sił sprostać temu wyzwaniu. Rozpaleni coraz żarliwszą miłością do Boga i dusz, pragnęli tylko modlić się i cierpieć, tak jak o to prosili Anioł i Dziewica Maryja. Franciszek zmarł 4 kwietnia 1919 r., a Hiacynta 20 lutego 1920 r. 13 maja 2017 r. w Fatimie papież Franciszek kanonizował te najmłodsze w historii Kościoła dzieci, które nie były męczennikami.

 

 

Teksty wspólne o świętych

Liturgia Słowa

DRUGIE CZYTANIE

 

Z homilii papieża Jana Pawła II

(Homilia wygłoszona podczas Mszy św. beatyfikacyjnej św. Franciszka i św. Hiacynty Marto w Fatimie, 13 maja 2000 r.)

 

Mali wybrańcy Ojca

 

„Wysławiam Cię, Ojcze, (...) że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom”. Tymi słowami Jezus wysławia zamysły niebieskiego Ojca: „Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie”. Zechciałeś otworzyć królestwo maluczkim. Na mocy Bożego zamysłu zstąpiła z nieba na ziemię, poszukując maluczkich wybranych przez Ojca, „Niewiasta obleczona w słońce”. Przemawia do nich matczynym głosem i sercem: wzywa ich, aby złożyli samych siebie w ofierze zadośćuczynienia, sama zaś obiecuje doprowadzić ich bezpiecznie do Boga. Z Jej macierzyńskich dłoni promieniuje światłość, która przenika ich do głębi, tak że czują się zanurzeni w Bogu, niczym człowiek, który – jak sami powiedzą – przegląda się w lustrze. Franciszek, jeden z trojga wybranych, opowiadał później: „Płonęliśmy w tej światłości, którą jest Bóg, ale nie spalaliśmy się. Jaki jest Bóg? Nie można tego powiedzieć. Tego naprawdę ludzie nigdy nie mogą powiedzieć”. Bóg: światłość, która płonie, ale nie spala. Tego samego doświadczył Mojżesz, gdy ujrzał Boga w krzewie gorejącym.

 

Tym, co najbardziej zdumiewało bł. Franciszka i co pochłaniało jego uwagę, był Bóg, ukryty w owej niezmiernej światłości, która przeniknęła do głębi ich troje. W jego życiu dokonuje się przemiana, którą moglibyśmy nazwać radykalną; przemiana z pewnością niezwykła u dziecka w jego wieku. Franciszek podejmuje głębokie życie duchowe, które wyraża się w wytrwałej i żarliwej modlitwie, osiągającej szczyt prawdziwego zjednoczenia mistycznego z Bogiem. To ona też prowadzi go do stopniowego oczyszczenia duchowego poprzez wyrzekanie się przyjemności, a nawet niewinnych zabaw dziecięcych. Zniósł bez jednej skargi dotkliwe cierpienia spowodowane przez chorobę, która doprowadziła go do śmierci. Zdawało mu się, że to wszystko za mało, aby pocieszyć Jezusa; umarł z uśmiechem na ustach. W małym Franciszku wielkie było pragnienie wynagrodzenia za winy grzeszników, dlatego starał się być dobry i ofiarowywał swoje wyrzeczenia i modlitwy. Również jego siostra Hiacynta, prawie dwa lata młodsza od niego, żywiła takie same pragnienia.

 

Powodowana macierzyńską troską, Najświętsza Panna przybyła tutaj, do Fatimy, ażeby zażądać od ludzi, by „nie znieważali więcej Boga, naszego Pana, który dosyć już został znieważony”. Dlatego wzywa pastuszków: „Módlcie się, wiele się módlcie i umartwiajcie się w intencji grzeszników; wiele dusz idzie do piekła, bo nikt nie modli się za nie ani nie umartwia”.

 

Mała Hiacynta głęboko odczuwała i przeżywała tę boleść Matki Bożej, heroicznie składając samą siebie w ofierze za grzeszników. Pewnego dnia, kiedy zapadła już razem z Franciszkiem na chorobę, która przykuła ich do łóżka, Maryja Panna odwiedziła ich w domu, jak opowiada sama Hiacynta: „Matka Boża przyszła nas odwiedzić i powiedziała, że już wkrótce wróci, aby zabrać Franciszka do nieba. Mnie zaś zapytała, czy chcę nawrócić jeszcze więcej grzeszników. Odpowiedziałam, że tak”. A gdy zbliżała się chwila odejścia Franciszka, Hiacynta poleca mu: „Pozdrów ode mnie serdecznie Naszego Pana i Naszą Panią i powiedz im, że będę cierpiała tyle, ile zechcą, aby nawrócić grzeszników”. Hiacynta była tak głęboko poruszona wizją piekła, jaką ujrzała podczas objawienia 13 lipca, że żadne umartwienie ani pokuta nie wydawały się jej zbyt wysoką ceną za zbawienie grzeszników.

 

 

 

RESPONSORIUM Kol 1, 24; 2 Kor 4, 10

W. W moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa * Dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół.

K. Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele. * Dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół.

 

 

Modlitwa

 

Boże nieskończenie dobry, który miłujesz niewinność i wywyższasz pokornych spraw abyśmy, naśladując błogosławionych Franciszka i Hiacyntę, w prostocie serca Tobie służyli i weszli do królestwa niebieskiego.

Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego.

Jutrznia

Antyfona do pieśni Zachariasza: Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce.

 

Modlitwa

Boże nieskończenie dobry, który miłujesz niewinność i wywyższasz pokornych spraw abyśmy, naśladując błogosławionych Franciszka i Hiacyntę, w prostocie serca Tobie służyli i weszli do królestwa niebieskiego.

Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego.

 

Nieszpory

Antyfona do pieśni Maryi: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom.

 

Modlitwa

Boże nieskończenie dobry, który miłujesz niewinność i wywyższasz pokornych spraw abyśmy, naśladując błogosławionych Franciszka i Hiacyntę, w prostocie serca Tobie służyli i weszli do królestwa niebieskiego.

Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego.